Artista del manifesto surrealista redatto da Andr Breton nel 1924, Max Ernst viene descritto come colui nel quale lillogica scava nel profondo dellanimo umano. Nato nel 1891, Ernst, dopo aver studiato filosofia e storia dellarte, inizia a disegnare scoprendo la sua vocazione per larte. (Translated from the German by Ernst Scheyer) Max Ernst: Irony —Myth—-Structure The oeuvre of Max Ernst exists and continues to unfold as a definitely individual achievement. It does so outside of or, better, beyond all "isms," manifestos, artist groups, which have long fulfilled their function as protests or signs of new artistic methods Bathed in the strange light of the cosmic sun wheel at the centre of the composition, the enigmatic Mer et soleil belongs to a series of works that Max Ernst created in the late 1920s in which he explores spontaneous, unconscious painterly effects and techniques in the construction of his compositions. Less than a year earlier, in August of Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. Max Ernst Max Ernst (z lewej) i Willy Brandt Data i miejsce urodzenia 2 kwietnia 1891 Brühl Data i miejsce śmierci 1 kwietnia 1976 Paryż Dziedzina sztuki Malarstwo Epoka Surrealizm Muzeum artysty Brühl Multimedia w Wikimedia Commons Cytaty w Wikicytatach Max Ernst (ur. 2 kwietnia 1891 w Brühl, zm. 1 kwietnia 1976 w Paryżu) – niemiecki malarz, rzeźbiarz, grafik i pisarz. Jeden z głównych przedstawicieli surrealizmu. Życiorys[edytuj | edytuj kod] W 1908 rozpoczął studia filozoficzne w Bonn, gdzie poznał malarza Augusta Macke (1887-1914) i rzeźbiarza Hansa Arpa (1887-1966), z którymi się blisko zaprzyjaźnił. Ernst zaczął malować, dużo również czytał – poznał dzieła Freuda (1856-1939). Brał udział w seansach spirytystycznych. W 1914 został zmobilizowany i przydzielony do artylerii, a potem do służb pracujących nad mapami. Został ranny. W 1918 ożenił się z Lou Strauss. W 1922, po narodzinach syna Jimmy'ego, małżeństwo to rozpadło się. W Kolonii Ernst stał się jednym z najbardziej znanych dadaistów i zaangażował się po stronie komunizmu. Swoje kolaże przedstawił na berlińskich Międzynarodowych Targach Dada w 1920. Dzięki temu zwrócił nań uwagę André Breton, który zaprosił go do Paryża. Wraz z Aragonem, Tzarą i Soupaultem, Breton postanowił zorganizować wystawę prac Ernsta, co wobec panujących we Francji po I wojnie nastrojów antyniemieckich było wyzwaniem dla opinii publicznej. Ernst nie otrzymał wizy i wiosną 1921 ekspozycja odbyła się bez jego obecności. Kilka miesięcy później André Breton i Max Ernst spotykali się w Tyrolu, potem Breton i Paul Eluard (1892-1952) z żoną Galą udali się do Kolonii. Max został przyjacielem Eluarda i kochankiem jego żony. Głoszący wolną miłość Eluard nie protestował. Pisał wiersze inspirując się dziełami Ernsta, a ten ilustrował poematy Eluarda. Razem wydali kilka zbiorów. W 1924, po oficjalnym powstaniu surrealizmu, Ernst przystąpił do ruchu, z którego był potem dwukrotnie wykluczany (w 1938 i 1954). Osiedlił się w Paryżu w 1922. W tym czasie dużo pracował i kochał się w Marie-Berthe Aurenche, która w jego oczach posiadała "wdzięk postaci Botticellego". Porzucił ją jednak dla młodej Irlandki Leonory Carrington, artystki, którą poznał w 1937. Malarz wziął ślub z Peggy Guggenheim, lecz ich małżeństwo przetrwało zaledwie rok, gdyż w 1942 Ernst zakochał się ponownie. Wyjechał do Arizony z malarką Dorotheą Tanning (1910-2012), z którą ożenił się w 1946. Powrócił do Francji w 1953 i tam zmarł 1 kwietnia 1976. Pochowany został na Cmentarzu Père-Lachaise. Ważniejsze dzieła[edytuj | edytuj kod] Celebes, 1921 Tate Modern, Londyn Europa po deszczu I, 1933 Staatliche Kunsthalle Karlsruhe Ubu Imperator, 1923 kolekcja prywatna Madonna karcąca dzieciątko w obecności trzech świadków, 1926 Muzeum Ludwig, Kolonia Oko ciszy, Washington University Art Gallery, Saint Louis Vox Angelica, 1945 kolekcja prywatna Kuszenie św. Antoniego Wilhelm-Lehmbruck-Museum, Duisburg Le Jardin de France, 1962 Centre Georges Pompidou, Paryż Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Max Ernst Museum (niem. • ang. • fr.) Kontrola autorytatywna (osoba):ISNI: 0000 0001 2277 5024VIAF: 24601103ULAN: 500115729LCCN: n79144795GND: 118530895NDL: 00438984LIBRIS: 20dgggsl3jk2rbwBnF: 119018489SUDOC: 026852497SBN: CFIV042093NLA: 35694044NKC: jn19990002104BNE: XX849866NTA: 06924037XBIBSYS: 90184292CiNii: DA00371931Open Library: OL291650APLWABN: 9810623438105606NUKAT: n98030017J9U: 987007312534605171PTBNP: 39747CANTIC: a10078071LNB: 000016619NSK: 000052008ΕΒΕ: 263374BLBNB: 000628417WorldCat: lccn-n79144795 Informacje zwrotne | ©2021 Opis zdjęcia Teoria ewolucji Darwina inspirowała nie tylko naukowców, ale i artystów. W związku z "Rokiem Darwina" we Frankfurcie nad Menem oglądać można wystawę na ten temat. W centrum wystawy powiewa grozą - witryny pełne są tu trupich czaszek, kości, kamieni, prehistorycznych narzędzi, masek, dziwnych figur i wypchanych zwierząt. Wszystkie te eksponaty pochodzą ze zbiorów Gabriela von Maxa. Był on malarzem, profesorem i namiętnym zbieraczem. Szczególnie fascynowały go małpy. Znał je nie tylko z ilustracji - w swojej letniej posiadłości hodował, obserwował i malował te człekształtne zwierzęta. Jego obrazy prezentowane we Frankfurcie przypominają swoimi motywami słynny film "Planeta Małp". Gabriel von Max malował małpy w roli człowieka - przy fortepianie, w czasie czytania, jako aktorów i krytyków sztuki. Był przy tym tylko jednym z wielu malarzy, których inspirowała teoria ewolucji Karola Darwina. - "Nie poświęcano jak dotąd wiele miejsca sztuce inspirowanej teorią Darwina. Nasza wystawa chce wypełnić tę lukę. Prezentujemy w jej ramach prace artystów na przestrzeni stu lat, którzy zareagowali w ten sposób na darwinizm" - wyjaśnia dyrektor muzeum "Schirn" we Frankfurcie nad Menem Max Hollein. "Krytycy sztuki" - obraz Gabriela von Maxa Różne reakcje Wystawa unaocznia jak bardzo różne były te reakcje. Amerykanin Martin Johnson Heade popadł w zapomnienie. Dopiero teraz można się przekonać jak wspaniale rysował rośliny i zwierzęta. Podobnie jak Alfred Brehm, który w drugiej połowie XIX wieku i na początku XX był klasykiem ilustracji świata fauny. Z kolei Ernst Haeckel, naukowiec i utalentowany rysownik, lubował się zarówno w tropikalnych krajobrazach i wodospadach jak i filigranowych rysunkach stworzeń zamieszkujących morza i oceany. Inni malarze koncentrują się na walce o przetrwanie. Jednym z nich jest Alfred Kubin, autor powieści fantastycznych i rysownik demonicznych motywów. Człowiek jest u niego wydany groźnej naturze. Także Max ernst ukazuje nastroje apokalipsy, zniszczone krajobrazy. Właśnie ten motyw, podkreśla kuratorka wystawy Pamela Kort, jest wspólny wszystkim tym, bardzo różnym, artystom: Grafika Alfreda Kubina - "Wiele z prezentowanych tutaj pracy pokazuje hybrydy. To obrazuje metamorfozę. Metamorfoza to proces, który towarzyszy śmierci. Malarstwo, które zajmuje się ewolucją obrazuje rzeczy umierające, rzeczy które przystają istnieć. To widać na tych obrazach. Artyści chcą przypomnieć formy, które zniknęły w długim łańcuchu ewolucji". Dyskusja o ewolucji Max Ernst: Europa po deszczu W jaki sposób artyści i społeczeństwo dyskutowali w czasach Darwina na temat ewolucji dokumentuje rzut oka do czasopism. Niemało z nich przedstawiało Darwina i jego zwolenników w złośliwych karykaturach. Miliony ludzi mogło śledzić te debaty w nowo powstałych wtedy ilustrowanych czasopismach. - "Właśnie ta kultura wizualna, obrazy, transportowały idee i skutki teorii Darwina, wzmacniały je lub ośmieszały. Wybitni artyści tej epoki byli świadkami tej społecznej dyskusji i reagowali na nią"- wyjaśnia dyrektor frankfurckiego muzeum Max Hollein. W różny sposób reagują także zwiedzający wystawę. Jednym umożliwia ona nowe spojrzenie na sztukę, innym robi się nieswojo. Pewne jest, że artystyczny kontrapunkt do Roku Darwina nie deformuje historii sztuki, otwiera za to nowe perspektywy i likwiduje deficyty wiedzy.

max ernst europa po deszczu